Isleworth 25 Nov. 1876

Waarde Theo,

Dank voor Uw laatsten brief dien ik ontving tegelijk met een uit Etten.─ Gij zijt dus weer in de zaak. doe Gij wat Uwe hand vindt om te doen met al Uwe kracht1 en de zegen op werken en bidden zal niet achterblijven.─ Wat had ik graag dien tocht naar het Heike en naar Sprundel2 meê gemaakt in de eerste sneeuw.─ Maar vóór ik verder ga schrijf ik een paar verzen over die Gij wel mooi zult vinden.

The journey of life3

Two lovers by a mossgrown spring

They leaned soft cheeks together

Mingled the dark and sunny hair,

And heard the wooing thrushes sing

o Budding time

o Loves best prime.

Two wedded from the portal steps

The bells made happy carolings

The air was soft as fanning wings

While petals on the pathway slept

O pure eyed bride

o tender pride.

Two faces o’er a cradle bent

Two hands above the head were locked

These pressed each other while they rocked

Those watched a life which love had sent

O solemn hour

o hidden power.

Two parents by the evening fire

The red light fell about their knees

On heads that rose by slow degrees

Like buds upon the lily spire

O patient life

O tender strife.

The two still sat together there

The red light shone about their knees

But all the heads by slow degrees

Had gone and left that lonely pair

O Voyage fast

O Banished past.

The red light shone upon the floor

And made the space between them wide

They drew their chairs up side by side

Their pale cheeks joined, and said “once more”

O, memories!

O past that is!

The three little chairs.4

They sat alone by the bright woodfire

The grey-haired dame and the aged sire

Dreaming of days gone by;

The tear drop fell on the wrinkled cheek

They both had thoughts that they could not speak,

And each heart uttered a sigh.

For their sad and tearful eyes descried

Three little chairs placed side by side

Against the sitting room wall;

Old fashioned enough as there they stood

Their seats of flag, and their frames of wood,

With their backs so straight and tall.

Then the sire shook His silvery head,

And with trembling voice he gently said,─

“Mother, those empty chairs,

They bring us such sad, sad thoughts tonight,

We’ll put them for ever out of sight

In the small dark room upstairs”.

But she answered: Father, no, not yet;

For I look at them, and I forget

That the children went away,

The boys come back, and our Mary, too,

With her apron on of checkered blue

And sit here every day.

Johnny still whittles a ships tall masts,

And Willie his leaden bullets casts

While Mary her patchwork sows;

At evening time three childish prayers

Go up to God from those little chairs,

So softly that no one knows.

Johnny comes back from the billowy deep,

Willie wakes from the battle field sleep,

To say good night to me:

Mary’s a wife and mother no more,

But a tired child whose play-time is o’er,

And comes to rest on my knee.

1v:2

So let them stand there ─ though empty now,

And every time when alone we bow

At the Fathers throne to pray,

We’ll ask to meet the children above

In our Saviours home of rest and love,

Where no child goeth away.─

In Pa’s brief stond o.a.: “s’middags moest ik naar de Hoeve, Moe had de vigilante besteld maar men kon niet rijden, omdat de paarden nog niet scherp gezet konden wordena ─ ik besloot dus te voet te gaan en die goede Oom Jan5 wilde mij niet alleen laten gaan, maar ging mede. ’t Was een barre tocht maar Oom Jan zei te recht: de duivel is nimmer zoo zwart of ge kunt hem wel onder de oogen zien.─6 We zijn dan ook behouden daar en terug gekomen, hoewel het stormde, gepaard met ijzel zoo dat de wegen spiegelglad waren, en onbeschrijflijk heerlijk was het om s’avonds in een lekkere warme kamer zoo recht gezellig te zitten en te rusten na den arbeid ─ die beste Theo was toen ook nog bij ons”.─

Zullen wij ook zoo nog eens naar de een of andere kerk gaan? als droevig zijnde maar altijd blijde7 met eene eeuwige vreugde in het hart omdat wij zijn armen in Gods koninkrijk,8 omdat wij in Christus een vriend gevonden hebben in ons leven die zich vaster klemt dan een broeder,9 die ons bracht tot aan het einde van de reis als voor de deur van het vaderhuis.─ God geve het ─ wat God doet is wel gedaan.10

Verl. Zondag was ik s’avonds in een dorp aan den Theems, Petersham, s’morgens was ik in de Zondagschool te Turnham Green geweest en ging van daar na zon ondergang naar Richmond en van daar naar Petersham. Het werd spoedig donker en ik wist den weg niet goed, het was een verbazend modderigen weg over een soort dijk of hoogte aan de helling met knoestige iepen boomen en struiken begroeid. Eindelijk zag ik beneden de hoogte een licht in een huisje en klauterde en baggerde daar naar toe, en daar wees men mij den weg. Maar jongen 1v:3 daar was een mooi houten kerkske met vriendelijk licht11 aan het einde van dien donkeren weg, ik las Hand. V: 14-16.12 Hand. XII: 5-17 Petrus in de gevangenis en Hand. XX: 7-37 Paulus predikende in Macedonia en toen vertelde ik de geschiedenis van Johannes en Theagenes nog maar eens.13 Er was een harmonium in de kerk dat bespeeld werd door eene jonge jufvrouw van eene kostschool die allen daar waren.

s’morgens was het zoo mooi op den weg naar Turnham Green, de kastanjeboomen en helder blaauwe lucht en morgenzon weerkaatsten in het water van den Theems, het gras was zoo schitterend groen en overal in de ronde het gelui der kerkklokken. Den vorigen dag had ik een verren tocht naar Londen gehad, s’morgens 4 uur ging ik van hier, was om half 7 in Hydepark, daar lag de mist op het gras en vielen de bladeren van de boomen, in de verte zag men de lichten van de lantaarns schemeren die nog niet waren uitgedaan en de torens van Westminster Abbey en the House of Parliament en de zon ging rood op in den morgenmist ─ van daar naar White Chapel, dat arme gedeelte van Londen, toen naar Chancery Lane en Westminster, toen naar Clapham om Mrs Loyer nog eens te bezoeken die den vorigen dag jarig geweest was.14 Wel is zij eene weduwe inderdaad met een hart waarin de psalmen van David en de hoofdstukken uit Jesaja niet dood zijn maar sluimeren.15 Haar naam is geschreven in het boek des Levens.16 Ook was ik nog bij Mr. Obach aan huis om Mevrouw en de kinderen weer eens te zien.17 Toen van daar naar Lewisham waar ik om half 4 bij de familie Gladwell kwam. Juist 3 maanden was het geleden sedert ik daar dien zaturdag dat hun dochtertje begraven werd was,18 ik was een uur of 3 bij hen en menigvuldig waren de gedachten die in ons allen opkwamen, te veel om te zeggen. Van daar uit schreef ik nog aan Harry te Parijs. Ik hoop Gij dien nog eens zult ontmoeten.

1r:4

het kan licht gebeuren dat Gij ook nog eens te Parijs komt. s’avonds half 11 was ik weer hier terug, ik ging gedeeltelijk met de underground railway terug.─ Gelukkig had ik wat geld binnen gekregen voor Mr Jones. Ben bezig aan Ps. 42:1, Mijne ziel dorst naar God, naar den levenden God.19 Te Petersham zei ik tot de gemeente dat zij slecht Engelsch zouden hooren, maar dat als ik sprak ik dacht aan den man in de gelijkenis die zei “heb geduld met mij en ik zal U alles betalen”,20 God helpe mij.─

Bij Mr. Obach zag ik het schilderij, of liever schets, van Boughton: the pilgrimsprogress.─21 Als Gij ooit eens kunt krijgen Bunyan’s Pilgrimsprogress, het is zeer de moeite waard om dat te lezen. Ik voor mij houd er zielsveel van.22

Het is in den nacht, ik zit nog wat te werken voor de Gladwells te Lewisham, een en ander over te schrijven enz.; men moet het ijzer smeden als het heet is en het hart des menschen als het is brandende in ons.─23 Morgen weer naar Londen voor Mr Jones. Onder dat vers van The journey of life en the three little chairs zou men nog moeten schrijven: Om in de bedeeling van de volheid der tijden wederom alles tot één te vergaderen, in Christus, beide dat in den Hemel is en dat op aarde is.─24 Zoo zij het.─ een handdruk in gedachten, groet de Hr en Mevr. Tersteeg voor mij en allen bij Roos en Haanebeek en v. Stockum en Mauve, à Dieu en geloof mij

Uw zoo liefh. broer

Vincent

[sketch A]

top