Och speel nog eens een lied voor mij

Gij oude brave man

Beproef eens of een zoet akkoord

Mijn ziel verkwikken kan

De zieke bidt, de grijsaard speelt

Nooit speelde hij zoo teer

Nooit zoo verrukkend, neen hij kent

Zijn eigen spel niet meer

Daar trilt een hemelsch zoet akkoord

Des ouden hart ontroert.–

Het orgel zwijgt – de ziel van ’t kind

Is aan deez aard ontvoerd.–

Wie zal voor immer en volkomen ons bevrijden

Van ’t ligchaam dezes doods gebogen onder ’t juk

Hoe lang moet ik mijzelven nog bestrijden

Eer ik dit hart der zonde dienst ontruk.–

Ik had aan God beloofd dat Hij mijn God zou wezena

Dat ik Hem volgen zou met onverdeeld gemoed

Ik werd beproefd – ik viel – daar was mijn eed vergeten

Ik werd verzocht – daar wankelde mijn voet

Neen niet in eigen kracht zal ik verwinnen leeren

Beken uw zwakte o ziel, en zelfbedrog, verdwijn!

De vader moet het kinderhart formeeren

De Meester moet des leerlings leidsman zijn.–

Welaan dan Vader! laat Uw liefde mij bekwamen!

Mijn Meester grijp mijn hand en toon mij Uw banier

Ik stond alleen – ik viel – nu gaan wij zamen

’k Bezweek, strijdt Gij mij voor, en ’k zegevier

Eerst nu voel ik mij sterk, daar ik mij zwak gevoele

Onmachtig in mijzelf, Almachtig in den Heer!

De zonde lokk’, de booze hartstocht woele,

Gij, God in mij, werpt elken vijand neer.

Ik ben bedroefd, maar ’t is een Goddelijke smarte,

Een nachtwolk maar omzoomd met Hemelsch morgenrood

Ik ween, o God, maar met de vreugd in ’t harte

Ik buig het hoofd, maar Vader, in Uw schoot.

Ik weet aan Wien ik mij vertrouwe

Al wisselen ook dag en nacht

Ik ken de rots waarop ik bouwe

Hij feilt niet die mijn heil verwacht

Eens aan den avond van mijn leven

Breng ik van zorg en strijden moe

Voor elken dag mij hier gegeven

U hooger reiner loflied toe.3

Heimwee doorstroomde

Het hart van een pelgrim

Zwervende zocht hij

De hemelsche stad

Stad van geneugten

Van eeuwige vreugden

Die eens Gods Engel

Hem toegezegd had.

Heldre stroomen

In ’t vlak uwer waatren

Moogt hij weerkaatsen

Haar liefelijk beeld

Glanzende bergen

van verre reeds schouwt gij

’t Oord dat mijn ziele

Zoo aanlokt en streelt.

Ginds hoor ik klinken

Als kleeplen daar klokken

’t Avondrood flonkert

Door ’t woud met zijn gloed

o had ik de wieken!

Ik zweefde als een duive

vlug door de ruimte

U, Stad te gemoet.

Heilige weemoed

Verteederd mijn ziele

Brandende zuchten

Ontstijgen mijn hart

Mat zinkt hij neder

op ’t bloemige rustbed

Smachtend doorboren

Zijne oogen de vert

Wijd, ach, te wijd is

De ruimte der scheiding

Lang is de reize

Te zwaar voor mijn kracht

Toovrende droomen

Ontsluijert het lustoord

Geef mij ’t genieten

Der hemelsche pracht.

’t Blaauwende welfsel

Ontsluit zich, een Engel

Glanzend als zilver

Daalt vriendelijk af

Zou God, dus spreekt hij,

De kracht u onthouën,

Hij die te voren

’t Verlangen U gaf?

Stille verrukking

In zoete begoocheling

Moge het voedsel

Des weekelings zijn

’t Rusteloos streven

Is manlijk en edel

Voert naar het doelwit

Verwerklijkt den schijn.

Zoet als de geuren

Der bloemen verdwijnt hij

Op springt de pelgrim

Versterkt door zijn woord

Moeilijke wegen

Doorwandelt hij moedig

Eindlijk daar schittert

Der heem’len poort.

Ze opent haar vleuglen

Als de armen der Moeder

Die in verlangen

Haar zoon heeft verwacht

Jublende zangen

Begroeten den moede

Maar die zoo moedig

Zijn togt heeft volbracht.

Godvruchtige ouders zijn een zegen

Die nooit genoeg geschat wordt kind!

Zij banen U de regte wegen

Die menigeen zoo moeilijk vindt.–5

Leeuwerik die tierelierend

Op uw rappe vlerkjes zwierend

Hooger stijgt in vrije lucht

Zingen wij te zaam koralen

’k Stijg met U in licht en stralen

Aan mijn kerkerboei ontvlugt.6

Daar liggen de heuvlen

Beneveld en graauw

De dalen verzonken

In nachtlijken schauw

Alom heerscht de sluimring

Geen enkele klacht

Wordt hier me op de wieken

Der koelte gebracht

Gezorgd heb ik immer

Voor aller geluk

Gedronken den beker

In kommer en druk

De nacht is gevallen

De hemelboog gloort

’k Verlang naar de rust, die

Mijn ziele bekoort

O tintlende starren

Geschrift van omhoog

Hoe wekt gij en trekt gij

Vol liefde mijn oog

Betoovrende klanken

Van ’t Hemelsche koor

Nauw hoorbaar toch streelt ge

Verkwikkend mijn oor

Vergrijsd zijn mijn lokken

Verdoofd is mijn vuur

Mijn wapenen hangen

Vol roest aan den muur

’k Heb regt steeds gesproken

En regt steeds gedaan

Wanneer zal de stonde

Der rust voor mij slaan

O rust waar mijn ziele

Zoo vurig naar smacht

Toef, toef toch niet langer

O Zalige nacht!

Dat ’k sterren mag schouwen

Van heerlijker glans

En klanken vernemen

Veel luider dan thans.

Een sombre wintermorgen was ’t

Het zonlicht wou niet gloren

Bij poozen kwam een doodskloktoon

Door ’t waas der neevlen boren.

Hoe toonloos klonk die ene klok

Men klepte haar maar even

Maar even werd met heesche stem

Een lijkzang aangeheven.

Het was een oude arme man

Die grafwaarts werd gedragen

Naar, toonloos als zijn uitvaart was

Zoo waren eens zijn dagen.

Nu hoort hij in Gods glorielicht

Der Eng’len koren zingen

En jubelend met vollen klank

De werelden doordringen.

Welkom leeuwerikkenvlucht

Dezen stijgen in de lucht

Genen strijken langs den stroom

Andren dartlen in den boom

Een wiens lust is God te loven

Wil hier uit mijn hart naar Boven!

Stille rustplaats onzer dooden

Schiet den Lente feestdosch aan

Berg U achter rozeblaan

Dek Uw grond met groene zoden

Sluit uw hek en dorenhagen –

Opent gij voor mij uw zerken

O, Welaan ik ben bereid

Maar der Lente heerlijkheid

Noodigt me om nog veel te werken.

Wolken op den dag zoo zwart

Zwevend aan den westertrans

Schitterend van purperglans

Waar het goud der zon door flonkert

Zoo wordt ook voorzegt mijn hart

Eens der ziele vroeg of laat

Als het leven ondergaat

Helder wat nu is verdonkerd.–